Z tego wpisu dowiesz się, jak poprawnie zbriefować software house taki jak nasz, aby oszczędzić wszystkim stronom czasu i niedopowiedzeń. To nie jest instrukcja tworzenia dokumentacji technicznej z parametrami jakościowymi. Traktuj ten tekst jako podpowiedź, jak opisać pomysł na aplikację, by wysłać zapytanie bezpośrednio do firm albo opublikować je na platformach (np. Useme).
Skupiamy się na MedTechu, ale ta sama struktura sprawdzi się także w innych branżach.
Co zyskasz, pisząc dobry brief?
Dzięki podejściu zaproponowanemu poniżej:
- unikniesz pominięcia oczywistych ról (np. administrator systemu) i procesów, o których łatwo zapomnieć,
- uporządkujesz oczekiwania (co robimy teraz, a co odkładamy),
zmniejszysz ryzyko „system nie był projektowany z myślą o…” i późniejszych przebudów,
ochronisz projekt przed „jeszcze tylko jedną funkcją”, która potrafi rozbić budżet, - wytniesz niepotrzebne funkcje na starcie (bo „konkurencja ma”), jeśli organizacja nie jest jeszcze gotowa na ich obsługę.
Zacznijmy od historii użytkownika (user story)
Najczęstszy błąd to lista modułów: rejestracja, kalendarz, płatności. Zamiast tego opiszmy krótko realną sytuację:
„Nowy pacjent dzwoni do kliniki. Rejestracja sprawdza, czy możemy zaspokoić jego potrzeby. Jeśli tak — proponuje termin, prosi o: imię, nazwisko, adres, PESEL, adres e-mail, prosi o przesłanie dotychczasowej dokumentacji medycznej i wysyła link do płatności (lub realizuje płatność BLIKIEM).”
Co wynika z takiej historii (konkret z briefu):
- Dane pacjenta: w formularzu potrzebujemy co najmniej pól: imię, nazwisko, adres, PESEL, adres e-mail.
- Dokumentacja: w profilu pacjenta musi być miejsce na pliki (PDF/JPG itd.).
- Płatności i faktury: integracja z płatnościami (np. BLIK, szybkie przelewy) oraz automatyczne wystawianie/ wysyłka faktury na e-mail.
Uwaga! Po każdym user story dopiszmy 2–4 punkty „co z tego wynika dla funkcji”. Dzięki temu nie tworzymy dwóch oderwanych list (historie vs. moduły) — tylko jedną spójną nitkę.
Porozmawiajmy z każdą rolą
Zbierzmy krótkie historie od osób, które naprawdę będą używać aplikacji. W medycynie to zazwyczaj:
- pacjent,
- rejestracja,
- lekarz,
- pielęgniarka,
- administrator systemu.
Rozmowa jest kluczowa. Często menedżerowie nie widzą, ile kliknięć wymaga rejestracja pacjenta. Spisanie kroków ujawnia „wąskie gardła” i pomysły na automatyzację.
Od historii do funkcji — jedna, prosta nitka
Na podstawie zebranych user stories tworzymy zwięzłą listę funkcji. Z naszego przykładu powstaną m.in.:
- rejestracja + kalendarz dostępności lekarzy,
- płatności (BLIK/szybkie przelewy) zintegrowane z fakturowaniem,
- panel pacjenta (przełożenie wizyty, dodanie dokumentów),
- panel lekarza (przegląd i uzupełnianie dokumentacji).
Każdy element ma przypis „z jakiej historii to wynika”, co porządkuje rozmowę z software housem.
Zakres i priorytety MVP
W jednym miejscu łączymy, co wchodzi do pierwszej wersji (MVP) i jak to priorytetyzujemy.
1) In-scope / Out-of-scope:
- w zakresie (MVP teraz): minimalny zestaw potrzebny, by uruchomić rozwiązanie,
- poza zakresem (na później): rzeczy wartościowe, ale niekonieczne do startu.
Przykład na podstawie wcześniejszego user story:
W zakresie: widok statusu pacjenta, przypomnienia, płatności z fakturą.
Poza zakresem: pełna e-rejestracja zewnętrzna, ankieta przed wizytą.
2) Priorytety w ramach zakresu (MoSCoW)
MUST (musi być): absolutne minimum MVP (3–7 pozycji).
SHOULD (powinno być): elementy zwiększające wartość.
COULD (może być): dodatki, jeśli starczy mocy.
WON’T NOW (nie na teraz): świadomie odkładamy w roadmapie.
Przykład:
MUST: rejestracja pacjentów, dodawanie dokumentacji.
SHOULD: szybkie płatności (w tym BLIK).
COULD: przypomnienia o wizycie dla pacjentów.
WON’T NOW: ankieta przed wizytą.
Efekt? Skupiamy się na najważniejszych elementach, a budżet i harmonogram pozostają pod kontrolą.
Podsumowanie
Dobry brief to najkrótsza droga do trafnego MVP i sensownej wyceny. Zaczynamy od historii użytkownika dla kluczowych ról; z każdej historii wyciągamy konkretne funkcje, a następnie ustalamy ich priorytety.
Taka struktura oszczędza czas, zmniejsza ryzyko nieporozumień i pozwala ruszyć z produktem małym nakładem — zamiast od razu projektować „wszystko”.
